Ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο μεγάλος ανανεωτής της ελληνικής ζωγραφικής, έλεγε «η φύση είναι το θαύμα του Θεού και η τέχνη το θαύμα του ανθρώπου», έτσι πολύμοχθα υπηρέτησε την τέχνη από το 1909, όταν πρωτοξεκίνησε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας έως και το 1956, όταν άφησε την τελευταία του πνοή, Καθηγητής πλέον της ΑΣΚΤ, σε ηλικία 65 ετών.

Το σχέδιο αποτελούσε τον πυρήνα της ζωγραφικής του δράσης. Άριστος σχεδιαστής και σπουδαίος ζωγράφος, αν και έζησε την ταραγμένη περίοδο ανάμεσα στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και βίωσε τις τραυματικές εμπειρίες του Εμφυλίου στον τόπο μας, συνειδητά στράφηκε στην αποτύπωση της γαλήνιας ενατένισης της ζωής. Τοπία, νεκρές φύσεις και πορτραίτα συνθέτουν το κύκνειο άσμα της δημιουργικής του δράσης.

Διετέλεσε διευθυντής της Δημοτικής Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων και παράλληλα, το αγιογραφικό του έργο που αναντίρρητα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της τεχνοτροπικής αλήθειας της ορθόδοξης εκκλησίας. Ο Παπαλουκάς, με το πλούσιο εικαστικό του έργο άνοιξε ένα νέο δρόμο, πέρα από την επίμονη σπουδή και κατανόηση της βυζαντινής τέχνης, συμβάλλοντας άμεσα και δυναμικά στην πρόοδο της ελληνικής τέχνη